De lange, angstige weg naar een sprankje vertrouwen
Gisteren praatte ik met mijn bijzondere vriend Wilfred over acceptatie. Het woord “acceptatie” viel, iets irriteerde me, want dat is nou eenmaal hoe dat gaat bij mij, mijn buik trok samen en opeens kwam alle emotie van de afgelopen maanden er keihard uit. Samen met iets wat ik moeilijk vind, waar ik veel over nadenk. Want ik ben zoveel veranderd ben ten opzichte van wie ik was dat ik niet helemaal kan uitleggen hoeveel er eigenlijk gebeurd is. In mij. Anderen zien dat niet, dat kan ook niet. Hell, ik snap het zelf nauwelijks! Maar dat zorgt er soms voor dat ik me eenzaam voel. Want alleen ik voel hoe anders ik nu ben. Ja, dat klinkt zeurderig, dat besef ik me. Wat ben ik zielig! Nee. Maar ik moet het wel even kwijt. Zoals ik in mijn boek ook schrijf, er is een verschil tussen klagen en ventileren. En dit is ventileren. đ
Het is interessant om te zien hoe, als ik baal dat ik zo snel moe ben of veel spanning voel en niet weet waarom, dat iedereen ontzettend lief en helpend het antwoord heeft âJa, natuurlijk ben je moe en heb je weinig energie; kijk nou waar je allemaal doorheen gaat en wat je meemaakt. Dat vreet energie en het kost je systeem erg veel.â Dan voel ik me wat beter, alsof ik me niet aanstel en ik voel me dan âalsof het er mag zijnâ. Want er is een soort van goedkeuring, een reden. Men ziet op dat vlak hoeveel er gebeurt, hoe trajecten met coaches en verandering je kunnen uitputten, vooral als je niet op een stabiele bodem staat, zo zonder inkomen en zoekende naarâŠnaar vanalles. Maar als ik aangeef dat ik graag wil weten of ik serotonine, dopamine en andere happy hormonen te kort heb en dus een chemische disbalans in mijn lichaam en geest kan hebben die deze belachelijke hoeveelheid constante angst kan verklaren, dan vraagt men zich af âwaarom ik dat nou zo graag wil wetenâ en of ik âhet er niet kan laten zijnâ. Wait, what? Dit behoeft wat uitleg, ben je klaar voor een lange lap tekst? Want er is erg veel gebeurd de afgelopen maanden (uhm, jaren), waardoor ik hier ben gekomenâŠ
Ja, ik kan het er laten zijn. Met dank aan diezelfde vriend en meer fantastische mensen om me heen, kan ik het er laten zijn. Anders was ik maanden geleden al ingestort. Of jaren geleden (Oh, wacht; jaren geleden ben ik ook ingestort). Maar op Ă©Ă©n of andere manier heb ik eindelijk een weg gevonden om te zijn met een constant gevoel van doem, verdriet, spanning en vooral godsallemachtig veel angst die overal onder ligt. Maar het beperkt me ook in mijn huidige mogelijkheden. En dat is het stukje waar anderen de big picture missen. Het is namelijk onmogelijk voor iemand anders dan ik om te zien in hoeveel dit gevoel, deze angst en spanning en het gevoel van onveiligheid en kwetsbaarheid, doorsijpelt in alles wat ik doe. Het beperkt me gigantisch. In alle keuzes die ik maak. Naast hoe ik me voel en of ik erbij kan blijven, heeft dit gevoel invloed op wat ik doe met mijn leven op dit moment. Met de keuzes die ik maak, met de parttime banen die ik zoek, want autorijden is weer even een ding dus ik moet dichtbij huis blijven. Om maar een voorbeeld te noemen.
Deels is dat is prima; het komt kennelijk tegemoet aan een behoefte die ik nu heb; eentje van een vorm van stabiliteit die ik nodig heb maar niet lijk te kunnen vinden. Rust, kalmte en aarden op je thuisbasis, is wat het me zegt. Het geeft me ook een extra reden om met mensen te spreken. Want dat is waar ik veel van mijn gelukshormonen vandaan haal; verbinding met andere mensen. En dat is iets wat ik te weinig heb kunnen doen in de afgelopen 2,5 jaar, net als zoveel andere mensen in de Corona tijd. Sinds ik startte als freelancer in december 2019 is Corona toegeslagen en heb ik mogen dealen met een crapload aan nieuw gevoel en nog nieuwere emoties. Goeie timing was het; voor het eerst echt met je gevoel in aanraking komen, net vijf minuten voor een pandemie. En zonder inkomen. Maar het was het gemis aan mensen om me heen wat me nog het meest deed. Familie vermeed ik want het was natuurlijk “levensgevaarlijk” om bij die risicodoelgroep over de vloer te komen”. Die mochten niet sterven omdat ik me alleen voelde (een heerlijk pijnlijke gedachtegang op zichzelf natuurlijk). En waar mijn vriendinnen en vrienden collegaâs hadden om elke dag nog contact te maken, was ik alleen. Dat is niet goed voor een mens. Tenminste, niet voor mij. Dan ga ik te veel nadenken. Alleen maar in mijn hoofd zitten, waar het dan ook steeds donkerder werd met nare gedachten die zich uitbreidden omdat ze te veel tijd hadden, zo zonder afleiding van mensen. Toen begon de angst steeds meer op te komen want er was aan de andere kant te weinig aanvulling in positieve hormonen. Ja, ik was een van die mutsen die soms de supermarkt gebruikte als uitje…en wat had ik dat nodig!
In die 2,5 jaar groeide de angst, groeide de spanning. Want ik had geen menselijke afleiding. Ik was met veel projecten bezig maar die waren bijna allemaal voor mezelf en die deed ik alleen. Wanhopig ging ik bij vriendinnen thuis werken maar dat kon natuurlijk ook niet altijd dus zat ik weer thuis, zonder collegaâs of andere mensen om mee te praten. Ik kan mij voorstellen dat mijn happy hormonen het in die tijd zwaar hebben gehad. En ja, ik besef dat dit voor iedereen het geval is geweest maar die extra factoren: a) geen collegaâs, geen mensen om me heen. En b) geen inkomen, geen zekerheid, geen veiligheid maakten dat zwaar. Ik zag mijn spaarrekening kelderen in een tijd die al zo onzeker was. Geen stabiliteit in een tijd die op alle andere fronten al zo uitdagend was. Dat zal mijn happy hormonen ook een flinke duik hebben doen nemen. Maar ik voelde me nog mezelf. Gespannen en vol angst die ik niet herkende maar mezelf. Dus wat deed ik? Ik ging âaan mezelf werkenâ, nog meer graven in alles wat ik was en hoe ik mezelf kon âhelenâ. Alsof dat nog niet genoeg was om mezelf uit te putten, begon ik ook een âitâs complicatedâ situatie met iemand die nog niet kon te kiezen voor verandering (om goede redenen) maar die daardoor wel een keuze maakte. Iemand met wie ik twee jaar “bezig was” in gevoel, diepgang en betekenis. En in teleurstelling en verdriet. Dat moest natuurlijk ook nog even in die jaren; voor het eerst mijn hart openstellen. Heel voorzichtig want ik twijfel er niet aan dat ik ergens onbewust koos voor iemand die niet beschikbaar was maar dat is een ander verhaal. Happy hormonen balans status: Uitgaand: te veel. Inkomend: zero.
Uiteindelijk begon ik in oktober 2021 met een nieuwe freelancebaan van 20 uur in de week. Marketing in mijn eigen branche, maar dan bij een distributeur. Dit kon ik. Maar ik moest het ook doen zonder in mijn valkuilen te trappen. Te veel enthousiasme en te veel passie voor iets waarvan ik al wist dat het niet meer bij me paste. Maar dat was oké. Want ik deed wat ik echt wilde er gewoon bij. Ik was bezig met de laatste loodjes aan mijn boek. Ik begon met een opleiding in creatief coachen en lichaamswerk. Ik startte NorthStar Global met mijn Amerikaanse ex-collega, want op die manier kon ik makkelijk geld verdienen. Wij zouden Aziatische bedrijven supporten in het starten van hun business in Europa en de US. Dat wat ik altijd gedaan had. Eitje. De opstartfase van NorthStar deed ik erbij, inclusief de calls in de avonduren. Ik had net een training gevolgd, Spreken met Impact en ik merkte aan alles dat het was waar ik heen wilde. Spreken. Op een podium of binnen bedrijven, als ervaringsdeskundige (al had ik op dat moment nog een gruwelijke hekel aan dat woord) in burn-out, angst en paniekklachten. Dus dat pakte ik erbij in mijn doelen voor het komende jaar. Samen met Wilfred spraken we over Lighthouse en regelmatig kwamen we samen om dit concept vorm te gaan geven. We konden nog niet veel meer doen want we hadden natuurlijk allebei meer waar we ons mee bezig hielden, maar Lighthouse was iets waar ik mijn toekomst zag, dus in mijn hoofd was ik er veel mee bezig. Ik zag mezelf ook workshops geven dus begon ik samen met mijn goede vriendin en coach Chandra aan een soortgelijk traject van het opstarten van een bedrijfje samen. We zagen elkaar veel, praatten veel en hadden nuttige brainstormsessies maar het ging niet echt vooruit. Ook hier was de timing gewoon nog niet goed maar kostte me dit wel veel mentale tijd, want ik was er veel mee bezig. Dat waren dus zeven projecten. Zeven. Die ik natuurlijk allemaal met mijn volle aandacht en passie wilde uitvoeren. Ik dacht nog wel een klein beetje na en zag wel in dat de opleiding lastig zou worden. Al was dat vooral omdat die op donderdag plaatsvond en dat nou net een dag was waarop ik voor Maverick moest werken in verband met twee marketing calls waar ik bij moest zijn die niet verplaatst konden worden. Dus ik hield zes projecten over.
Ik hing een enorm vel aan mijn muur, schreef al mijn doelen en to doâs voor spreken, schrijven, NorthStar, Lighthouse en âworkshops met Chandraâ. Vol in het zicht in mijn woonkamer natuurlijk, zodat ik er altijd mee bezig was. Alles omtrent Maverick zat in mijn hoofd dus dat hoefde niet in die lijst te staan. Zes projecten, die stuk voor stuk 10 tot 20 uur in de week kosttenâŠom nog maar niet te spreken van de uren die ze in mijn hoofd als aandacht kregen. Ergens in december staarde ik naar dat vel. Ik had zes verschillende schriftjes voor me en een laptop openstaan. Het werd me zwart voor mijn ogen en ik duizelde even. Dit was iets te veel. Ik moest gaan kiezen. Maar wat moest ik dan kiezen? Ik wist waar ik heen wilde, ik wist waar mijn hart lag en wat ik op dat moment zag als mijn persoonlijke missie. Maar ik moest ook geld verdienen. En ik kon op dat moment nog niemand teleurstellen. Ik keek naar het vel, zag alle domeinnamen en de verschillende websites die ik nog moest afmaken en barstte in tranen uit.
Al dat nieuwe gevoel en het zoeken kwam bovenop mijn burn-out van 2017. Een burn-out die ik maar een maand of zes echt de tijd heb gegeven om te helen, omdat ik toen alweer het gevoel had dat ik in beweging moest komen dus verkocht ik mijn huis en verhuisde ik naar een eenzame caravan in Noordwijk. Iets wat overigens nog niet aan bod komt in #HOEDAN?! maar pas in deel twee, Vluchten. In die zes maanden “rust” deed ik veel maar echt rust nemen was er te weinig bij. Want, zoals iedereen die de samenvatting van #HOEDAN?! heeft gelezen, was ik alleen maar bezig met âwat ik moest doen om dit z.s.m. te fixenâ. Dus waar ik wederom had moeten kiezen voor wat jaren stabiliteit en kalmte, koos ik voor chaos en een sprong in het diepe, terwijl ik niet eens wist waar ik naartoe sprong. En dan vroeg ik me af waarom ik me zo gespannen voelde.
In december 2021 zat ik dan ook trillend en in tranen bij de huisarts want het ging niet meer. Mijn lijf was op. En vooral, mijn geest was op. Ik voelde angst om mijn huis te verlaten, angst om de supermarkt in te gaan, angst om de bus te pakken en totale paniek bij de gedachte aan autorijden (met dank aan een traumaatje). Ik sliep niet meer en âs nachts ging mijn lijf vol in een tril-modus om alle spanning eruit te gooien. Iets wat ik vervolgens natuurlijk weer eng vond. Ik kon me niet meer concentreren, mijn ogen deden al maanden pijn en ik had de brainfog die ik herkende uit mijn burn-out.
De huisarts gaf aan dat mijn onwil tegen medicijnen nu eindelijk eens moest veranderen. Dat het serotonine gehalte in mijn lichaam en geest gewoon op was en dat antidepressiva die gelukshormonen weer op peil konden trekken. Dat ze konden aanvullen wat op was, totdat het lichaam het later zelf weer zou kunnen. Veel mensen denken dat antidepressiva alleen onderdrukken en afvlakken, waaronder ikzelf. Maar het geeft je lijf ook een stukje rust omdat het voorraden aanmaakt die gewoon helemaal leeg zijn. Klink helemaal niet zo slecht, toch?
Maar ik kon het niet. Ja, ik was koppig maar het kwam vooral vanuit binnen; een gevoel dat het niet was wat ik moest doen. Ik kon het niet uit gevoel, uit principe, uit iets in mij dat keihard schreeuwde dat het niet juist was voor mij. En daarbovenop had ik een lekker trauma van een Xtc-pil dus ik kon het ook niet uit angst. Als je dat allemaal combineert, heb je een redelijk sterke basis voor âNEEâ.
Dus ik deed het anders. Ik ging eindelijk nee zeggen. Eindelijk begon ik met voor mezelf kiezen en anderen teleurstellen. Met pijn en moeite maar het kon niet anders. Ik stopte met NorthStar (zette het on hold maar dat was voor mij genoeg en later heb ik het echt gestopt), belde Chandra om aan te geven dat het echt even genoeg was en het uit mijn hoofd moest voor dat moment. Met Wilfred had ik hetzelfde gesprek en beiden waren erg begripvol. Iets wat ik vaak vergeet; mensen snappen het vaak beter dan je denkt als je aangeeft waarom iets niet kan. Als je je grenzen aangeeft snappen anderen dat vaak nog beter dan jij. Toegeven aan jezelf dat iets niet kan, is vaak confronterender dan aan anderen. Aan de juiste anderen, in elk geval. Ook bij Maverick moest ik stoppen want mijn ogen gingen te veel zeer doen om nog zoveel op een scherm te kijken. Met pijn in mijn hart want ondanks dat ik wist dat dit mijn toekomst niet was, waren het fantastische mensen om mee te werken. Dit team ga ik nooit vergeten. En dat in slechts vier maanden.
Wat bleef er over? Het enige dat voor mij ooit echt gevoeld heeft als een duidelijke missie. Het enige dat altijd en overal bovenaan heeft gestaan in alles wat ik deed. Dat wat me weghaalde bij Royole, uit een baan waar ik met twintig uur werken een belachelijk hoog salaris verdiende en een stabiliteit had met een leuk team van mensen die ik al eeuwen kende. En met mijn favoriete collega erbij. Mijn boek #HOEDAN?! schrijven. Al mijn andere boeken afmaken. Mijn openhartigheid gebruiken om anderen te helpen. Het enige dat er altijd bovenuit gestoken heeft, wat altijd goed heeft gevoeld.
Maar. Daar kon/kan ik (nog) geen geld mee verdienen. Dus zat ik vast in een cirkel van hoofd en hart. Ik wist ook dat mijn angst, paniek en spanning niet weg zouden gaan zo lang ik geen veiligheid zou ervaren. Ik ging kapot. Niks in mij voelde zich veilig, met alle gevolgen van dien. Niet slapen, trillen, constant huilen en onder alles wat ik deed lag een laag van angst. Ik zag het glas alleen maar halfleeg, ik werd beperkt in mijn keuzes omdat ik niet kon autorijden (dus banen die niet vanuit huis of dicht in de buurt en bereikbaar met OV waren konden niet), ik werd beperkt door de pijn in mijn ogen (dus te veel achter een scherm kon ook niet). Oh, en ik wilde niet meer doen wat ik altijd gedaan heb. Ik wilde alles omgooien en betekenisvol werk gaan doen. Maar ik was âte duurâ of âje gaat vast niet lang blijvenâ of âovergekwalificeerdâ. Je snapt het cirkeltje wel.
En ik was gestart met Petra. Petra kende ik via Wilfred en zij zou me kunnen helpen met alle angst en spanning. Wat Petra precies doet ga ik hier niet allemaal opschrijven maar het waren heftige sessies. Van de vier uur durende workshop en de vier uur durende intake tot de sessies van dik drie uur, vrat het alle energie op die ik nog over had. En bracht het me na de eerste paar keer zeker geen nieuwe energie of gelukshormonen. Ik was simpelweg leeg. Toen kwam er de donderdag die ik nooit meer zal vergeten. Een ervaring zo terroriserend voor me was, dat het me lang gekost heeft om er ĂŒberhaupt echt over te kunnen praten. En dat zegt wat bij mij. Een flashback naar de tijd die het zwaarst was uit mijn hele leven; de maanden tussen de XTC en de start van mijn burn-out. Een tijd waarin ik in absoluut onbegrip en wanhoop leefde, met het gevoel van spijt richting The Night of the XTC, alleen maar doem in het voorzichtzicht en totale paniek en verwarring in het heden. En mijn hoofd zette me terug in die tijd. Na een sessie die ruim zeven uur geduurd heeft, na zeven uur trillen en alles proberen om me weer terug te halen, wat niet lukte, gingen we vrijdagochtend verder. De dankbaarheid die ik die avond en dat weekend voor Wilfred en Petra voelde, is onbeschrijflijk. Ik kon niet bij alles wat ik nu ben, alles wat me zo helpt. Ik was weer helemaal die gebroken, wanhopige, vechtende Tam van toen. Ik ging stuk op alle levels. Gelukkig heb ik met Petra later ook gewerkt aan dat moment dus ik voel er nu niet meer de intense terror bij die ik eerst ervaarde maar ik hoop met alles wat ik heb dat ik dat nooit meer mee hoef te maken. De situatie op zich is al eng, dan houd ik het nog klein. Maar als ik erbij nadenk over het feit dat dit ĂŒberhaupt mogelijk is en #HOEDAN?!, dan ontstaat er alleen maar angst. Maar het heeft me ontzettend veel gebracht. Die dagen hebben The Night of the XTC eindelijk uit mijn systeem gekregen. En dat gebeurde omdat mijn hoger (of onder, ik snap dat stukje nog niet zo goed) aangaf dat het nodig was. Iets waar ik duidelijk nul controle over had. Nog zoiets engs. Je zou kunnen denken âJa, maar nu weet je hoe je eruit moet komen dus het is de volgende keer altijd minder engâ. Fout. Ik had hulp nodig van Petra en Wilfred en alles wat ik nu weet, alles wat mij had kunnen helpen, daar kon ik simpelweg niet bij. Het was er nog niet in mijn systeem. Ik kon niet eens mediteren of ademhalingsoefeningen doen om mezelf te kalmeren. Niks âpasteâ. En meerdere sessies volgden. Normale sessies, gelukkig. Waar ik mijn angst en spanning eruit trilde, net zoals dieren dat doen. Ja, dat voelde goed, maar hert creĂ«erde ook het gevoel dat ik mezelf niet herkende in de spiegel. Het creĂ«erde ook leegheid, een gevoel van verdriet en het zoog energie. Het verdriet verwelkomde ik, dat gaf me het gevoel dat ik heelde. Maar de teller inkomend vs uitgaande happy hormonen heeft het in die tijd zwaar gehad.
En dat brengt me naar het heden. Ik ben redelijk op en kan er weinig meer bij hebben. Ik doe letterlijk niks meer dat in mijn comfort zone is. Die zone is niet eens meer in zicht. Ik ben een totaal ander persoon dan vijf jaar geleden. Ik ben bezig met ademhalingsoefeningen, workshops in zelfliefde, heling van het innerlijke kind, vrienden worden met je lijf, hoe om te gaan met je ego, de eeuwige mindfulness die ik eerst zo uitkotste en God weet wat nog meer. Ik praat graag over ontwikkeling, over hoe mensen in elkaar zitten, wat er achter het oppervlakkige ronddwaalt, over de maan en astrologie. Ik hou van de maan en astrologie. Hoe ben ik daar gekomen? Over boeken die ik gelezen heb waarin zelfontwikkeling en selfcare centraal staat. Ik doe QiGong, verdiep me graag in de Chinese Geneeskunde, crystals en Feminine Energy. Hoe wat meer cyclisch leven volgens de maan (die ik ooit zo haatte) en onze menstuatie alles zoveel meer in een flow kan brengen. Ik wil verder als ervaringsdeskundige in burn-out, maar ik heb geen idee hoe. Ik schrijf maar ik heb geen idee of de wereld erop zit te wachten. Ik wil gaan spreken maar mijn angst voor de angst zit nog in de weg. Ik ben nog steeds te veel alleen. Opeens hou ik van pasjes leren en dance-class terwijl ik dat vroeger vreselijk vond. Ik weet niet waarom dat relevant is maar ik dacht eraan omdat het mij uit mijn hoofd haalt. Natuurlijk hou ik ook nog van bodycombat en tennis. Ik wil eigenlijk elke dag sporten maar dat kan mijn lijf (nog) niet. Ik geniet van koud douchen, wil graag zwemmen in koud water, voel ultiem geluk als ik een filmpje zie van een stoere chick bij een waterval in IJsland waar ze onder gaat zwemmen. Daar ligt mijn hart, daar wordt mijn ziel gelukkig. Dat is waar ik naar op weg ben. Ik voel af en toe opeens vertrouwen zonder te snappen waar het vandaan komt. Hetzelfde geldt voor iets wat waarschijnlijk intuĂŻtie is, maar ik durf er nog niet op te vertrouwen. Want mijn rationele kant zegt dan âJa, zo ging Jomanda ook dood, door te vertrouwen op gevoel wat fout wasâ. Het is ver van wie ik was dat vijf jaar gewoon te kort is om alles in mij om te gooien. Terwijl ik dit schrijf, voel ik mijn buik. Terwijl ik gisteren een Feminine Energy workshop keek en luisterde, voelde ik mijn buik. Het lijkt te roepen âJa, ja ja!!!â, maar ik durf er niet op te vertrouwen. Het is allemaal, allemaal nieuw.
Het enige dat stabiel is, wat mij overeind houdt is mijn fantastische familie. En Wilfred. Want bij vriendinnen voel ik nu ook een soort afstand die niet alleen komt doordat ik in Etten-Leur woon. Die komt voort uit alles wat ik net omschreven heb. Ik ben anders, voel me anders en ik interesseer me voor andere dingen. En ik wil ze niet belasten. Al moet ik wel zeggen dat ik met een paar ladies alleen maar een sterkere band voel, iets wat ik meer waardeer dan ooit. En dat meer betekenis heeft voor mij dan ik ze ooit kan zeggen.
Tegelijkertijd zie ik momenteel al maanden alles als een glas halfleeg. Ik heb mezelf down gevoeld en niet op een normale manier. Zo leeg dat ik niet meer kon denken. En als ik niet meer kan denken, nou, dan is er echt even iets âopâ. Ik heb zoveel verdriet gevoeld, zoveel gehuild, zoveel spanning gevoeld omdat ik wĂ©Ă©r iets nieuws ging doen. Ik deed een workshops blabla vanuit zelfliefde (ik weet de titel niet meer exact) en het ging over hoe je vroeger jezelf troostte. Zodra ik de stem van de dame die de workshops gaf hoorde, krulde ik op op de bank en lang ik een uur lang te huilen als een klein kind. Daar moest ik vervolgens ook weer van bijkomen.
En natuurlijk herken ik mezelf regelmatig niet in de spiegel. Eerst relateerde ik het aan Petra en ik denk dat het ook zo begonnen is. De laatste keer duurde echter te lang. Het ging maar niet over. En steeds als het over ging, dan kwam het weer terug. Alsof je geen klik maakt met die persoon die in de spiegel terugkijkt. Ik kan het niet beter uitleggen en Googelen hierop mag ik absoluut niet van mezelf. Maar ik ken natuurlijk weer eens niemand die dit ooit ervaren heeft. En het is ontzettend akelig. Want het lijkt erop dat je jezelf niet meer bent, dat je jezelf kwijt bent. En wat is dan eng voor mij. Gelukkig heeft Dolf een visie die me helpt; dat het vrij normaal is bij veel verdriet maar dat mensen het vaak niet zo exact opmerken omdat ze niet zo bewust zijn van alles wat er gaande is, als ik. Ze voelen zich dan gewoon âvreemdâ.
En nu skip ik ook nog over het meest impactvolle van de afgelopen maanden; het wegbranden van cellen uit mijn baarmoederhals. Het feit dat het moest gebeuren en wat dat met me deed is Ă©Ă©n. Maar het feit dat er in mij kankercellen groeiden terwijl ik dat niet wist, op een plek die zo ontzettend je âikâ is voor een vrouw, het centrum van alles wat je bent en je creatieve, liefdevolle zelfâŠdat raakt me enorm. Ik heb het daar, soms bewust en soms onbewust, erg moeilijk mee gehad. Dat dit in mij groeide, zonder enige klachten, dat ik het niet goed genoeg doe voor mijn echte ikâŠdat breekt mijn hart nog steeds. (ik neem pauze om even te huilen).
En ik wist het. Niet exact dit maar ik wist het. Laten we zeggen dat als je een altijd wild en vrij stromende rivier opeens stilzet, dat er dan ook bacteriĂ«n optreden. En nee, ik bedoel dit niet dirty, het gaat niet om de seks die ik al 1,5 jaar niet heb (damn). Het gaat om het feit dat ik, ondanks dat ik enorm in beweging ben geweest op een ander niveau, ik ook stilgestaan heb in energie naar buiten brengen. Ik ben zo in mezelf gekeerd geweest, zo weinig expressief en zo weinig mezelf geweest, dat er een ziekte gegroeid is. Ik besef dat niet iedereen het zo kan zien, maar ik voel het wel zo. Het is voor mij de bevestiging dat ik het juiste aan het doen ben, ik was alleen niet snel genoeg, maar dat is nu âgenezenâ. Ik krijg een nieuwe kans om te doen waar ik hier op aarde voor geboren ben.
Dus ik wil nu graag doorgaan. En vanuit die filosofie, vanuit die intense brandende passie, komt nu voort dat ik wel voor mezelf kan kiezen. Dat, en wat Petra voor me gedaan heeft (ja, ik weet het, Peet, ik heb het zelf gedaan). Ik kan nu zeggen wat ik nodig heb, wat mijn behoeftes zijn. ik durf me kwetsbaar op te stelen en ik ga voor mijn doelen zonder dat het me uitmaakt wat anderen daarvan denken. Ik durf eindelijk, eindelijk te zijn wie ik ben.
Ik zou niet willen zeggen dat het zonder dat uitstrijkje, zonder alles wat er gebeurd is op dat vlak, dit niet zo ver gekomen zou zijn, want ik was al goed op weg. Maar het heeft me zeker extra inzicht gegeven. Ik ken nu mijn missie, ik weet wat ik hier te doen heb en ik ga dat uitvoeren. En dat gaat me lukken want het komt nu vanuit mijn diepste zelf, vanuit mijn binnenste, vanuit mijn hart en ziel.
Maar zoals je hebt kunnen lezen, gaat het me niet gemakkelijk af. Gisteren ging ik dus naar een dame die neurotransmitters (want dat zijn serotonine, dopamine etc) kan testen met bloed. Tenminste, het lab kan dat, zij neemt alleen het bloed af. Hartstikke duur en ik voelde me meer en meer gespannen terwijl ik naar haar toe reed. Maar ik ging want ik moest dit weten. Als ik te weinig voorraad in mijn lijf heb, dan moet ik het aanvullen; dat ben ik mijn lichaam en geest inmiddels verplicht, na al deze jaren aan leeghalen van alle reserves die ik in me had. Ik bedoel, als ik constant om alles moet huilen, dan kan ik aan het helen zijn. Dat geloof ik ook oprecht. Ik heel nu van alles wat ik mij zit. Maar huil ik vanuit het helen of huil ik omdat er een chemische disbalans in mijn brein zit en ik gewoon alleen nog maar angst, spanning, leegheid en âhet glas is halfleegâ over heb omdat de happy hormoon-voorraad uitgeput is? Ben ik gewoon âopâ of ben ik aan het helen? Ik vind dat een groot verschil. Ik omarm het gevoel evengoed maar er is een groot verschil voor mij. Want zoân tekort lost zichzelf niet op. Het is niet zo dat je je langzaam wel weer beter gaat voelen als je maar genoeg huilt. Het vreet energie en zoals huisarts en Petra aangaven, mijn voorraadje was al in december leeg. Het is ook niet zo dat ik even een maandje last heb van mijn ogen, nee dat duurt al bijna een jaar. Het is ook niet zo dat ik me even down of angstig voel, nee dat is met ups en downs al bijna vijf jaar het geval.
Dus ik wilde weten of ik iets moet doen om het aan te vullen. Met voeding of supplementen. Toch voelde ik me raar bij haar en ik voelde me raar en gespannen toen ik naar het postkantoor reed om het sample op te post te doen. Vervolgens waren twee van de drie postkantoren nog dicht dus moest ik naar een derde, met de spanning groeiende. Moet ik dit wel weten? Moet ik dit NU wel doen? Ergens vanbinnen had ik het idee dat mijn intuĂŻtie gilde âNEE!â, maar wie ben ik nou om dat gevoel te interpreteren? Wat als ik het mis heb? Dus, na eerst teruggereden te zijn van het derde postkantoor, tussendoor nog een zwem-stop gemaakt en een chill momentje op de bank, besloot ik om 17.35 dat ik het toch maar weg moest brengen. Dat, en het feit dat het toch 225 euro kostte, of ik het nou wegbracht of niet. Ik kan altijd nog zeggen dat ik de uitslag niet wil weten. Daar mag ik nu over gaan âvoelen en denkenâ.
Ik moet ook zo lekker veel van mezelf. En alles onder het mom van âselfcareâ, want ik heb het nodig om me stabiel te voelen. Iets wat ik toch ook niet altijd even goed vind. Want het wordt weer “moeten. Ik moet mediteren âs avonds, of in elk geval mijn avond routine doen. ik moet om 21.00 stoppen met schermen. Ik moet wandelen, minimaal 1x per dag en liefst vijf dagen per week een wandeling van 50 minuten of meer (lekker realistisch). Ik moet de natuur in. ik moet genoeg noten, gojibessen, zilvervliesrijst, donkere chocolade (dat is geen straf) eten en ander serotonine-rijk voedsel. Ik moet bloedwijn drinken voor mijn bloed en ik mag geen zuivelproducten voor mijn maag/milt. Ik moet sporten. Ik moet groene thee drinken. Ik moet gember en muntthee drinken. Oh, en âs avonds moet ik kamillethee drinken. Ik moet goed ontbijten voor 09.00 uur want dan is de maag-energie het sterkste. Ik moet warm water drinken en warme bottenbouillon voor 11 uur âs ochtends want dan is de milt-energie het sterkst. Ik moet gezond eten, ik moet genoeg vis eten en niet te veel maar wel genoeg vlees. Ik moet zonlicht, ik moet beweging, ik moet QiGong doen want anders stroomt mijn energie niet lekker. Ik moet elke dag bewegen want dan voel ik me oprecht beter. Ik mag niet te lang naar een scherm kijken, ik moet genoeg pauzes nemen. Ik moet afschakelen en uitstaan voor belachelijke hoeveelheden tijd om alles wat ik meemaak te processen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik besef dat dit niet voor altijd is en dat het hoort bij deze fase maar ik vind het nogal wat en ik vraag me regelmatig af of dit nou wel zo gezond is. Ik houd mezelf wel aan een erg strak lijntje. Daar ben ik me bewust van maar het nare is dat ik niet meer weet of ik het anders aankan. Iets om eens met Petra te bespreken. đ
Anyway. Er is dus nogal veel gebeurd de laatste tijd. Terwijl ik dit schrijf, voel ik echter mijn tone of voice veranderen. Hij wordt luchtiger en meer mezelf, alsof ik het dit keer echt van me afschrijf. Dit keer, want ik heb er al veel over geschreven, gehuild en gepraat maar kennelijk nog niet genoeg. Het valt me op dat ik voltooide tijd begon te gebruiken, ergens bij het down en leeg voelen. Gisteren was dat nog zo; ik was erg gespannen. Vannacht was het weer trillen en een soort van angst in mijn lijf. Erg onrustig geslapen. Maar nu, nu ik zit te schrijven en ik dit allemaal op papier zet, begint het weg te vallen. Alsof ik de weg naar boven gevonden heb. Alsof ik nu echt meer wat meer rust heb en misschien al een procentje meer in happy hormonen. Ik doe tenslotte genoeg om mezelf happy te maken, genoeg waar ik energie van krijg maar de laatste maanden merkte ik dat die positiviteit minder intens was en minder lang bleef hangen. Dat baarde me zorgen, naast het feit dat ik het ook moeilijk begon te vinden om mezelf te motiveren. Iets wat mij letterlijk nog nooit gebeurd is. Alles wat, samen met down, minder libido (iets wat af en toe een beetje bijtrekt), verdriet, emoties niet echt meer onder controle, constant huilen en noem maar op, nogal zorgwekkend was. En toch.
Toch zit ik hier nu met een ander gevoel. Nu, aan het einde van dit document. Ik wilde opstandig eindigen met deze alinea: âKun je het accepteren en laten zijn? Ja. Maar mijn mama kan er haar diabetes ook laten zijn en dat wil niet zeggen dat ze haar insuline niet nodig heeft.â
Maar zo voel ik het nu niet meer. Ik voel me positiever. Alsof het wel goedkomt. Alsof er een donkere tijd afgesloten is en we weer op weg naar boven kunnen gaan. Alsof het er inderdaad gewoon mag zijn. En ik kan het niet verklaren. Dit is exact zoiets waarvan ik het moeilijk vind om erop te vertrouwen. Maar het lijkt vanuit mijn binnenste te komen. Ik ga het vandaag ruimte en aandacht geven. Net als die Feminine Energy; daarin ging het er ook om dat je die energie in jezelf. Het vrouwelijke, het sensuele, de intuĂŻtie en het gevoel ruimte zou geven. Want dat zijn we vergeten. De wereld draait op lineaire mannelijke energie, niet op vrouwelijke cyclische energie, vol gevoel en intuĂŻtie. Het draait op rationaliteit, zakelijkheid en professionaliteit. En vooral geen emoties. Geen wonder dat ik mijn gevoel niet snap; het mocht er nooit zijn van mij.
Het vrouwelijk past ontzettend goed bij waar ik nu sta en het valt samen met veel van wat ik geschreven heb ik #HOEDAN?!. Dat ik me beter voel als ik mezelf ruimte kan geven, als ik zachter reageer, als ik meer kan leven naar mijn cyclus en die van de maan. Als ik meega op een flow van het universum in plaats van hard probeer te vechten, trekken en duwen voor doelen die niet van mij zijn. Dat ik keuzes maak die beter bij mij passen als ik gevoel meeneem in plaats van rationele lijstjes (die ik overigens ook fantastisch vind dus het mag een combinatie worden). Alles aan het vrouwelijke past bij mij.
Vandaag ga ik vertrouwen. Op dit gevoel dat het goedkomt. Dat ik van deze nieuwe rock bottom net even een tikje omhoogga en wat meer happy hormonen aanmaak dan ik verbruik. Dat ik mijn voorraadje weer wat aanvul en ik me langzaam beter ga voelen. Dat ik verwerkt heb wat ik (in deze periode, er komt vast weer een nieuwe) moest verwerken. Dat ik door kan met mijn missie. Dat ik eerst even op vakantie mag, de natuur in en telefoon uit, maar dat ik daarna door mag. Dat ik mezelf zie, ruimte geef en vertrouw. Voor vandaag. Babystapjes. Maar intuĂŻtief voelt dit goed. Mijn buik doet dingen als ik dit schrijf. Vrouwelijkheid. Misschien een blije baarmoederhals. Ja, alles is nieuw. Mijn comfort zone is ver van mijn bed. Maar ik sta nog steeds. Na alles wat ik hier omschreven heb, sta ik nog steeds. Misschien zien anderen die big picture niet en dat hoeft ook niet. Dat kan ook niet. Als ik het zelf maar zie. En voel. En erop vertrouw dat ik nu wel aanvoel wat ik nodig heb. En er dan ook iets mee doe. Normaal vormt zich hier een eindzin, dat gaat automatisch bij mij maar hij laat nu even op zich wachten. Wat was het ook veel. Wat staat er weer veel in dit document. Ik begrijp opeens waarom ik toen ik 15 was mezelf vaak opsloot in mijn kamer, jankmuziek aanzette en constant huilde, terwijl ik in mijn dagboek schreef âik voel me niet goed en ik weet niet waaromâ.
Alles maakt veel indruk op mij. Ik ervaar dingen diep en moet ze dan ook allemaal verwerken. Maar ik hou wel van nieuwe dingen, mensen om me heen en avontuur. Een nieuw blog over balans tussen prikkels en rust heeft zich al gevormd, ook met dank aan mijn goede vriendin Tessa en een boek dat zij me aanraadde. Ik wil van hard zijn voor mezelf en vanalles “moeten” naar zachter en milder, weer iets dat zo goed past bij het vrouwelijke. Ik merk aan alles dat hier iets ligt voor mij waar ik veel van kan leren en waar ik veel aan kan hebben. Als ik het durf te accepteren. En belangrijker nog, als ik het durf te vertrouwen. Vandaag ga ik daarmee beginnen.
Ik vertrouw. Ik vertrouw op mezelf en het universum en ik mag zijn wie ik ben.
### – mei 2022 – ter afsluiting van een moeilijke periode – ###