Lekker piekeren want dan heb ik tenminste controle!
Het klinkt zo makkelijk: “Maak je niet zo druk, joh!”. Maar doemdenken en piekeren is voor veel mensen heel normaal. Het is pure zelfbescherming. Want als je alle “worst cases” in je hoofd al bedacht hebt, met een concreet plan erbij voor hoe je het aan moet pakken, dan ben je voorbereid als het gebeurt.
Het geeft de illusie van controle. En die hebben we soms hard nodig, vooral in tijden waarin je je zo kwetsbaar en open voelt. Maar wat ik eindelijk heb geleerd, is dat het doemdenken het niet beter maakt. Je hebt het idee dat je “iets doet” aan de situatie en dat vindt je brein fijn. Maar wat je eigenlijk doet, is alles groter maken dan het is. Want van al die doemscenario’s die je ooit bedacht hebt, hoeveel ervan zijn ook echt uitgekomen?
En dan gaat je brein een mooi ping-pong spel spelen met je gevoel. Want wat jij aandacht geeft, groeit. Jouw doemscenario’s creëren onrust in je lijf, bewust of onbewust. Je pijn wordt erger, je brein schrikt daar weer van en zo is de cirkel rond. Maar dat is niet nodig. Je voorbereiden, die controle willen pakken, is niet helpend.
Ik besefte ook dat het met dat inzicht niet meteen opgelost was. Er zit namelijk veel onder; er zijn veel redenen waarom je je wil voorbereiden. Ik had/heb bijvoorbeeld te weinig vertrouwen in mezelf en mijn lichaam, en het constante gevoel dat ik niet goed genoeg ben, waardoor ik absoluut niet ziek mocht/mag worden. Dus dat doemdenken was een goed coping mechanisme. Het kostte me veel tijd om dit oude patroon te veranderen (en het gaat soms nog mis, want ik heb het 40 jaar zo gedaan 😊). Dus…#HOEDAN?!
Eén van de dingen die mij hielp, was proberen om alles klein te houden. Alleen bij wat er op dat moment echt gaande was. Bij alleen dat wat ik voelde of dacht. Bij alleen dat moment in de tijd. Niet morgen, niet over een jaar. Geen verhalen in mijn hoofd, geen consequenties hangen aan dat wat ik ervaarde, geen toekomstbeelden. Het was maar een ervaring, een gevoel, een gedachte. Steeds terug naar dat, alleen maar dat wat gaande was. En naar mijn adem.
Dat was een uitdaging want als ik extreme brainfog ervaarde, niet op woorden kon komen, terwijl mijn oren zo hard suisden dat ik niet eens kon nadenken, dan was ik binnen enkele seconden bij het ultieme doemscenario: “HOE MOET IK OOIT WEER FUNCTIONEREN IN DE MAATSCHAPPIJ ALS IK NIET EENS KAN NADENKEN?!” En in ergere situaties, als ik het echt even kwijt was, dan was ik bang dat ik van een brug zou springen omdat ik het geluid in mijn oren niet meer kon handelen.
Maar kan. Jij bent niet je gedachten, jij bent niet je gevoel. Dat komt maar voorbij. Houd het daarbij. Alléén daarbij. En adem. Probeer het eens een weekje. Ik ben benieuwd of het jou ook helpt!
Enne, vergeet het niet: vrijdag 11 november is het weer Burn-out Borrel in het Liesbos, tussen Breda en Etten-Leur. Een drankje zonder prikkels. Wil je hierover praten, kijken hoe anderen ermee omgaan of gewoon even zijn met mensen die dit herkennen, kom dan ook langs! De details vind je onder het kopje “Burn-out Borrel”!
###