De lange weg van Vechten naar iets meer ruimte voor “het er laten zijn” (soms ;))
In mijn donkerste tijden waren dit twee van de cliché-woorden die me het meest raakten. Ik gebruik nu het zachte woord “raakten” omdat ik niet meer de persoon ben die ik was in de tijd dat ik mijn boek #HOEDAN?! schreef en vooral beleefde. In die tijd had ik dit heel anders omschreven. Deze woorden waren toen aanleiding tot totale wanhoop. Ze frustreerden me zo diepgaand dat ik letterlijk als een driftig kind stond te stampvoeten en het van radeloosheid weer eens uitschreeuwde…”JA, maar godverdomme #HOEDAN?!”
Wat dat wist ik niet. Wat er al niet kan veranderen in zes jaar. Want nu is er een groter deel in mij. Een deel dat wel die rust heeft om dingen te laten zijn. Een deel dat niet alleen bezig is met deze (levenslange 😉) lessen maar ze ook oprecht probeert toe te passen in alle elementen in het dagelijks leven. Een deel dat de weerstand (heeeel langzaam) probeert los te laten. Een deel dat eindelijk is gestopt met het eeuwige vechten. Elke dag weer. Want het blijft een proces en er zijn nog genoeg delen vol twijfel, angst en oude patronen in mij. Toch kan ik er nu bewuster voor kiezen om “het er te laten zijn”….wat “het” ook is.
“Hoe doe je dat dan, Tam?” Nou, om te beginnen heb ik mezelf al die jaren helemaal gek gemaakt met het lezen en leren over vijfhonderd verschillende aanpakken van trauma, burn-out, depressie, angst, paniek en andere “issues”, die in mijn ogen “gefixt” moesten worden. En toen heb ik ze allemaal uitgeprobeerd. Lekker veel, allemaal tegelijkertijd, zodat ik mijn al volledig overprikkelde brein en totaal overspannen zenuwstelsel nog verder uitputte. Waar ik rust had moeten pakken, ging ik keihard door met werken, maar dan “aan mezelf”. Want dat was toch wat ik nodig had? Alles “doen” om mijn lichaam en geest rust te geven? Alles “doen” om mezelf te leren kennen en te helen? Vooral niet daadwerkelijk rust pakken. Nee. Leren over wat je moet “doen” om “even niks te doen”.
Vanuit die burn-out ontstond nog meer angst, nog meer paniek. En dat vond ik nog gek ook. Mijn brein zat vol met tools om mezelf te helen, aandacht te geven aan dat wat aandacht nodig had. Want ik moest toch nu het moment pakken om alle trauma in mezelf te genezen? Ik bekeek het van alle kanten; van Westers, Oosters, spiritueel en NLP (zonder dat ik wist wat dat was) naar innerlijke kind benaderingen, Eckhart Tolle en zijn Ego & het Nu en honderden andere manieren van denken.
In die tijd schreef ik #HOEDAN?!, waarvan ik toen al wist dat het boek één zou zijn in een serie van drie boeken: Vechten (goh), Vluchten, Bewustwording. Een handleiding voor mezelf. Tweehonderd pagina’s vol concrete tools. Want als mensen mij het advies gaven om “me niet zo’n zorgen te maken” of “te luisteren naar mijn lichaam” dan beet ik hun hoofd er bijna af. Want ik wist niet hoe dat moest. En dat raakt extra, want het gaat de diepte in; een diepte van angst en radeloosheid. In mijn burn-out, in die tijd waarin ik rust had moeten pakken, ging ik op onderzoek uit naar hoe dat dan werkte voor mij. En dat is #HOEDAN?! geworden; een rauw dagboek uit mijn duisterste tijd, gecombineerd met al die elementen, die ik in de hele wereld gevonden had. Die elementen die mij hielpen om die clichés om te zetten naar concrete tools.
Daarna ging het langzaam beter met mij; met flink wat ups & downs begon ik op te krabbelen. Via een caravan in Noordwijk aan Zee in de ijskoude winter, via een baan waarin ik weer in elke mogelijke valkuil viel en waarin ik weer “Head of Marketing voor Europa” was terwijl toch vrij duidelijk was dat dat niet meer bij me paste, bewoog ik langzaam terug naar wie ik was. Van overprikkeling naar onderprikkeling, van totale burn-out naar de beperkingen van paniek, begon ik steeds meer te leren. Ik viel nog regelmatig om maar het ging de goede kant op. Want ik leerde een beetje filteren en niet meer klakkeloos “alles doen om te helen”. Ergens zag iets in mij dat dit niet helpend was.
Maar ondertussen deed ik nog steeds te veel. Het was fantastisch om een lijstje te hebben met daarin alles wat mij hielp. Want als je het even niet meer weet, dan is zo’n concreet lijstje een lifesaver. Maar als ik me even minder voelde, dan deed ik alsnog alles wat daarop stond. Dus op een dag waarop ik rust zou kunnen pakken, “moest” ik al die dingen van mezelf om me weer beter te voelen. Om weer kalm te worden. Want die spanning mocht er niet zijn. Dan werd ik wakker, moest ik yoga of QiGong doen. Ik moest natuurlijk ook naar het bos want daar vind ik altijd rust. Hoef ik niet eens iets te doen, als ik er maar ben, omringd door de helende bomen. Maar eigenlijk moest ik ook iets om in mijn lijf te komen, en wandelen is dat niet helemaal, dus moest ik ook sporten; in het gym of in het bos? Twijfel, drie keer omkleden en nog meer spanning want “wat als ik niet het juiste doe voor mijn zenuwstelsel?”. Het weer was vaak leidend en in de winter moest ik dus vaak ook nog naar de sportschool. Daarna moest ik natuurlijk gezond eten en mediteren. Later nog een QiGong video of een ademhalingsoefening om mijn zenuwstelsel te kalmeren. Daarnaast ook even schilderen of tekenen want dan kom ik in een flow waardoor ik mijn brein weer rust geef. Alles op die dag moest mindful en bewust zodat ik goed kon zien wat er hielp. Oh, en ik moest een dutje doen want ik was ook best moe van al die prikkels.
Nu word ik al moe als ik naar die dag kijk! Hoe kon ik denken dat zoiets rust geeft? Had ik dan niks geleerd in mijn burn-out? Maar tijd is wat het nodig heeft. Tijd en praten met anderen die je begrijpen en bij wie je open en eerlijk kunt zijn. En die dat ook met jou zijn zodat je van elkaar kunt leren. Langzaam filterde ik eruit wat me echt hielp. Langzaam las ik minder, leerde ik minder en verdiepte ik me meer in mezelf.
Die laatste zin had me in 2017 ontzettend kwaad gemaakt. Maar dat is wat ik deed. Want waarom las ik zoveel? Waarom wilde ik zo graag weten hoe anderen het deden? Dat kwartje viel tijdens een aflevering van Modern family. Ja, I know. Maar echt, deze scene gaf me zoveel verduidelijking over wat ik aan het doen was. Het zit zo: één van de hoofdpersonen, Haley, krijgt op 18-jarige leeftijd een tweeling. Ze is een standaard LA-girl, “street-smart” maar niet de slimste thuis. Normaal gezien “totally, like, not interested in books”. Maar dan gaat ze opeens lezen. En doet klakkeloos wat erin staat; ze volgt al het advies zonder na te denken. Dus op een gegeven moment zegt haar moeder Claire, “I can’t believe I am saying this to you, but you need to stop reading”. Waarop Haley antwoordt: ”And do what? Trust my instincts? Because I don’t have any!”
Dat dus. Ik las en leerde alle mogelijke manieren in de wereld om te dealen met burn-out, angst en paniek omdat ik zelf geen intuïtie had. I had no instincts. Ik voelde al jaren niet meer dus ik kon niet voelen wat ik nodig had. Ik paste alles toe wat ik las, en Godallemachtig wat is er veel tegenstrijdig advies in de wereld! Wat ik allemaal deed. Door elkaar naast elkaar. Want ik wist het zelf gewoon niet.
Ik moest weer Leren Voelen. En tijd is wat daarvoor nodig is. Hoe frustrerend, zwaar en duister het ook is geweest, ik heb al die tijd nodig gehad. Want je kunt niet leren voelen in een maandje. En het is gegaan zoals het hoorde te gaan voor mij, daar twijfel ik niet aan. In de tussentijd liep ik tegen uitdaging na uitdaging aan; de meest bizarre situaties kwamen op mijn pad om ermee te dealen. En heel langzaam ging ik het anders doen. Want die uitdagingen gaan pas echt voorbij als je het anders gaat doen. Anders komt dezelfde les telkens weer terug op je pad, alleen net even in een andere situatie. Pas als je laat zien dat je eindelijk hebt geleerd, dan veranderen je wegen.
Er was veel dat me heeft geholpen om op die nieuwe paden aan te komen; al die tools hebben hun nut gehad. Maar alles is begonnen met mindfulness. Anders was ik me hier niet bewust van geweest. Mindfulness bracht me in de eerste jaren niets dan meer mentale chaos en frustratie, maar eindelijk begon het me helpen. Ik observeerde mijn gedachten en gevoel eindelijk met wat afstand, zonder oordeel en met wat zelfcompassie, waardoor alles vanuit een andere energie werd gedaan. Ik gaf mezelf ruimte, probeerde lief te zijn voor mezelf in plaats van al die kritische stemmetjes toch weer te laten winnen.
Nu zit ik dit te typen in de voltooide en verleden tijd. Als marketer hecht ik veel waarde aan de kracht van woorden maar ook aan de kracht van hoe het geheel op papier komt. Het voelt alsof ik eindelijk mezelf heb teruggevonden in een storm van wereldverwoestende intensiteit. Alsof ik alle gebroken stukjes weer in elkaar gezet heb en door kan met mijn leven.
En dat brengt me bij de titel van dit schrijfsel. Loslaten en vertrouwen. Momenteel is er weer een leuke nieuwe uitdaging op mijn pad die dit vereist van mij. Het lukt me zowaar om te observeren hoe mijn innerlijke kind en al mijn oude patronen willen dat ik het aanpak, maar om het toch anders te doen. Niet elke keer natuurlijk; tussen al die nieuwe vertrouwen-gevoelens bestaat nog steeds dat angstige kindje dat “niet weten” doodeng (en daarbij “ongelofelijk klote”) vindt, maar over het algemeen lukt het me steeds beter. Ik weet nu dat als ik alleen maar voel dat alles best oké is. Pas als ik ga nadenken over wat ik voel, dan begint de shitstorm. En dat verschil is essentieel. Dat herkennen en anders aanpakken, daar ben ik best trots op.
Het stukje in mij dat kan vertrouwen groeit elke dag. En met elke keuze die ik maak om het net even anders aan te pakken en iets (of iemand) wat meer los te laten, versterkt dat zich nog meer. Waar ik nu sta, is leren vertrouwen op dat gevoel van vertrouwen. Want dat is nieuw en spannend. Vroeger zou ik hebben geschreven “eng”. Maar dat is het niet meer. Want er is net even dat grotere vertrouwen om te durven voelen en iets meer nieuwsgierigheid in plaats van angst. Om te luisteren naar mijn intuïtie, die ook nieuw is maar niet meer spannend aanvoelt. Meer alsof het altijd zo heeft moeten zijn. Pas als mijn hoofd begint met haar mening over dat vertrouwen, dan gaat het mis. 😉
Het lukt me nu, na al die fases zo hard werken, om eindelijk los te laten wat mij niet meer dient en het echt diep vanbinnen anders te doen. Ik werkte zo hard en totaal onbewust voor goedkeuring, voor het omzeilen van afwijzing en voor het ontvangen van liefde. Dat was zwaar en kostte zoveel energie. Maar nu mag ik gewoon mezelf zijn. Gewoon “zijn”. Wat een rust geeft dat! En dit gaat gepaard met een kalm vertrouwen dat wie en wat daarbij hoort vanzelf op mijn pad komt (of blijft). Dat is er niet elke minuut, en die kalmte al helemaal niet (echt, ik stuur net nog een appje dat weer anders had gemoeten en dan ga ik als eerste toch weer aan mezelf twijfelen of ik het wel “goed genoeg doe”), maar in het grotere geheel overheerst dit gevoel nu wel. Ik kan ernaartoe. Mijn default setting verandert langzaam en ik kan nu switchen tussen angst en loslaten. Het knopje zit soms nog even vast en klemt en heeft wat liefde nodig maar het lukt me wel. Want ik kan eindelijk weer vertrouwen in mezelf. En dat is de basis van alles.
###