De Burn-out Borrel. Want je hoeft het niet alleen te doen.

In de afgelopen jaren heb ik ervaren dat uitleggen hoe een burn-out voelt en vertellen waar je doorheen gaat, niet 100% begrepen kán worden door mensen die het niet meegemaakt hebben. Empathie komt maar zo ver; ons brein kan er gewoon niet bij als je het niet ervaren hebt. En gelukkig maar! Gelukkig is het niet mogelijk om te weten hoe een paniekaanval voelt. Hoe een angststoornis voelt of het loodzware gevoel in je lijf dat je weerhoudt van elke vorm van beweging. Of een brainfog zo dik dat je op geen enkel woord kunt komen, al doe je nog zo je best. Die mist rondom je hersenen, waardoor het lijkt alsof alle grammatica gewoon uit je hoofd is verdwenen. Of de schaamte die je ervoor voelt en de wanhoop omdat je niet weet of je ooit nog zal kunnen functioneren in de maatschappij. Het is mijns inziens normaal dat je je daarin niet kunt inleven als je dat niet hebt meegemaakt. Godzijdank, zou ik zeggen. En het betekent niet dat degenen die van je houden je niet kunnen helpen; die kunnen er gewoon voor je zijn. Maar je onbegrepen voelen, kan soms wel eenzaam en hopeloos zijn.

Aan de andere kant merkte ik ook hoe ontzettend goed het voelde als ik iemand sprak die het écht snapte. Iemand die dan zei “Oh, ja, dat had ik ook! Het is weer overgegaan. Ik heb dit of dat geprobeerd en dat werkte!”. De opluchting! Dat echte begrip, die herkenning, dat is goud waard. Het is pure hoop en een directe verbinding die zoveel steun geeft.

En toen ging mijn hoofd snel. “Waarom zouden alleen mensen met problemen met alcohol elkaar proactief steunen?” was de gedachte die in me op kwam toen ik de heerlijke comedy serie Mom keek, die gaat over een groep alcoholistische vrouwen die er samen het beste van maken. (Overigens een serie waardoor ik denk dat het allemaal best meevalt met mijn leven. Fijn, zo’n beetje perspectief.) En het idee voor de Burn-out Borrel was geboren.

Van nature breng ik graag mensen bij elkaar dus ik besloot om ervoor te gaan. Laten we eens kijken hoe we elkaar kunnen helpen! Maar wel net even anders dan een gewone borrel natuurlijk. Rustig en lekker buiten, in de natuur. Daar waar we ons goed voelen. Dus heb je een burn-out (gehad) of denk je dat je ertegenaan zit en ben je benieuwd hoe anderen ermee omgaan? Kom naar de volgende editie van de Burn-Out Borrel; in het Liesbos tussen Breda en Etten-Leur. Dan drinken we een kop thee en praten we erover in de buitenlucht. Niet om als slachtoffers bij elkaar te zitten maar om elkaar te helpen. Om kennis te delen, elkaar tools te geven en vooral om die fijne steun door herkenning te ervaren.

Schaam je je ervoor of durf je niet? Dat begrijp ik heel goed. Maar erover praten maakt het ook minder zwaar. Ook als je je ervoor schaamt. Vooral dan, want die schaamte maakt het alleen maar moeilijker. Ik begrijp dat dit klinkt als #HOEDAN?!, vooral als praten niet je ding is, maar je mag ook gewoon helemaal niks zeggen. Je mag huilen en je hoeft niet gezellig te zijn. Je mag drie minuten langskomen en dan weer weggaan, zonder een woord te zeggen. Het is een plek waar geen druk is; alles is oké. Om het motto van mijn oude studentenvereniging te misbruiken: “Niks moet en alles mag”.

De volgende editie volgt in het voorjaar van 2023!