Wie ben ik?

…en naar aanleiding van een keiharde burn-out in 2017 gooide ik mijn leven helemaal om. In de afgelopen jaren schreef ik mijn eerste boek #HOEDAN?! en begon ik met spreken. Het jaar 2022 had nog wat uitdagingen voor mij maar vanaf dit jaar leg ik me helemaal toe op mijn missie! Als schrijfster, spreekster en ervaringsdeskundige (in opleiding) in Burn-out, Angst & Paniek en Leren Voelen.

Hoe ben ik hier gekomen?

Na bijna twintig jaar op hoog niveau in internationale marketing, communicatie en business development voor multinationals, crashte ik in 2017 spectaculair. Ik zat in een totale burn-out die ik volledig ontkende. Als iemand het woord “burn-out” maar durfde te gebruiken in mijn omgeving dan schreeuwde ik het uit: “Nee, dat heb ik niet! Ik ben alleen maar een beetje overprikkeld!”. Paniekaanvallen in de Appie. Paniekaanvallen achter het stuur. Die waren moeilijker te ontkennen. Hoe was ik hier beland? En belangrijker nog, hoe zou ik hier ooit weer uitkomen?

Radeloos en gefrustreerd probeerde ik de adviezen van anderen te begrijpen. “Je moet nu goed naar je lichaam luisteren.”. “Je zorgen maken lost niks op, probeer je dus gewoon niet zo druk te maken.”. Dat weet ik godverdomme ook allemaal wel maar #HOEDAN?! Hoe luister je naar je lichaam? Hoe maak je je niet zo druk?

In die tijd schreef ik een groot deel van #HOEDAN?!. Een boek dat begon als “handleiding” voor mezelf, zodat ik ging inzien wat mij hielp in die donkere tijden. Een boek waarvan ik nu hoop dat anderen zoals ik er iets uit kunnen halen wat hen helpt. Het is ook het boek dat ik zo wanhopig zocht; een boek met concrete tools, gecombineerd met het echte verhaal. Geen “ik heb er zoveel van geleerd-verhaal“, maar het het stukje boosheid, totale mentale chaos, wanhoop, schaamte en angst dat zo vaak overgeslagen wordt. Want het is te echt. Het verhaal van vechten en “dit ASAP proberen te fixen”, tot er uiteindelijk een vleugje acceptatie kwam. Want als ik dat had kunnen lezen in mijn burn-out, dan had ik geweten dat het goed zou komen. Ik zocht dus hoop en herkenning. En dat is wat ik met #HOEDAN?! probeer te bieden.

Terwijl ik in Corona-tijd hard zat te werken aan de laatste hand van dat boek, op mijn fijne plekje in de Van der Valk in Breda, kwam ik de man tegen die mij het podium opsleurde. Die me leerde mijn verhaal te vertellen, een stukje vertrouwen terug te vinden en te durven staan voor wie ik ben. Ook op een podium. Omdat ik in die jaren ook (online) gastcolleges gaf aan de Breda University of Applied Scienes (BuAS), had ik al eerder ervaren dat het bijzonder goed voelde om mijn kennis en ervaring te delen. Die dag, welgeteld twintig minuten op een ontzettend klein podium, waren een grote stap richting mijn droom. Die twintig minuten maakten mij duidelijk dat ik hierin ook verder wilde. Ik had een nieuwe passie gevonden.

Mijn missie

Momenteel ben ik bezig om te gaan staan voor in alles waar ik in geloof. Dat heeft wat bloed, zweet en tranen gekost, zoals je in #HOEDAN?! ook kunt lezen. Want ik had geen idee wie ik was. Voelen deed ik al lang niet meer. Mijn eigen ik was verloren gegaan in een zee van zoveel externe, maar vooral ook interne verwachtingen. Ik moest mijn essentie terugvinden. Inmiddels ben ik daar in een heel eind gekomen en heb ik mijn veilige “head of marketing”-verleden achter me gelaten. Dat is doodeng maar ik heb heel bewust gekozen voor mijn persoonlijke missie: met mijn openhartigheid een stukje verbetering teweegbrengen in de wereld.

Ik wil mensen helpen die een beetje zijn zoals ik. Die het contact met zichzelf verloren zijn, maar niet weten waar ze moeten beginnen. Die ergens diep van binnen stiekem wel weten dat hun burn-out slechts een symptoom is van een groter probleem. Die iets verder willen kijken dan die burn-out, om de echte oorzaak te vinden. Om uiteindelijk bewuster te kunnen leven. Om meer als zichzelf te gaan leven. Want ergens gaan we als maatschappij de mist in. Het tempo is veel te hoog, de hoeveelheid prikkels per dag is niet bij te houden. We vallen om, met bosjes tegelijk. Dus mijn missie is om de wereld iets bewuster te maken, ondanks het feit dat daar momenteel weinig ruimte voor is.

Waarom? 

Omdat het belachelijk hoge tempo van de huidige maatschappij ziekmakend is voor velen. Het aantal burn-outs groeit en niemand heeft tijd om bewust te leven, wat mijns inziens de enige oplossing is om dat aantal naar beneden te krijgen. Maar niemand heeft tijd om te kijken naar oude patronen (wat ik “default settings” noem in mijn boek) of voor het verwerken van gevoel, emotie of de trauma’s die we met ons meedragen en die ons gedrag zo ontzettend beïnvloeden. Om nog maar niet te spreken van de mensen die medicijnen, alcohol of drugs nodig hebben om te kunnen blijven staan. Dat ligt niet aan hen. Er is niks mis met de mens, er is iets mis met de maatschappij.

Het aantal burn-outs is volgens mij nog maar het topje van de ijsberg; er zijn genoeg mensen die niet crashen maar een andere ziekte krijgen die ze tot stilstand dwingt. Want een burn-out is niets anders dan lichaam en geest die samen wanhopig schreeuwen “En nu is het genoeg!“. Het is een symptoom van een veel dieper probleem in onszelf én in de maatschappij.

De wereld is een plek geworden waar te veel druk ervaren wordt, bewust of onbewust. Waar de focus ligt op symptoombestrijding van (mentale) problemen in plaats van het aanpakken van de oorzaak…want daar hebben we geen tijd voor. We moeten tenslotte door met werken en geld verdienen. Er is geen tijd voor een burn-out of depressie. Dus stoppen we onze emoties weg en gaan door, met of zonder pillen om te kunnen blijven staan. En ik heb gezien wat dat kan doen met een mens. Dat is de echte pandemie.

Dus waarom? Omdat ik een visie heb. Ik wil staan voor een wereld met meer bewustzijn en openheid. Een wereld met meer ruimte voor de mens. Een wereld met minder oordeel en meer compassie. Een wereld met een realistisch tempo waarin men zich veilig genoeg voelt om zichzelf te zijn. Dat klinkt als een mooi sprookje, toch? Maar het is het waard om voor te vechten. Met mijn openhartigheid en samen met gelijkgestemden hoop ik een steentje bij te dragen aan die nieuwe wereld.