Pure connectie.

Je verwacht nu natuurlijk een pikant verhaal over een leuke man, een knipoog in de supermarkt of een wild avontuur na een avondje stappen maar niets is minder waar. De ster in dit verhaal is namelijk een klein, bijdehand meisje van rond de acht jaar.

Gisteren ging ik even fietsen want ik was toe aan een break van achter mijn scherm. En van mensen. Ik had even “proces-time” nodig; tijd waarin ik alleen ben, stil mag zijn en niks hoef te zeggen of doen. Waarin er even niks van mij verwacht wordt en ik kan verwerken wat ik die dagen weer allemaal aan prikkels heb binnengekregen. “Even fietsen” was al een hele stap want het was 31 graden en ik was eigenlijk te lamlendig om überhaupt na te denken, laat staan om actief in beweging te komen. Maar er stond een fijne wind, zo’n heerlijke warme; zo eentje die je kan doen geloven dat je op een tropisch eiland in een hangmat ligt, als je even je ogen dicht doet. Dus ik sprong vol enthousiasme (en gepaste loomheid) op de fiets en reed het heerlijke stuk achter mijn huis. Direct vol de velden in, echt een unique selling point van deze locatie. Langs de bloemenvelden, onder de hoge bomen, zo naar een watertje waar niemand ooit komt (door de week). Nee, niet de Westpolderplas. Een stukje verder, richting Zevenbergen, is een watertje. Je kunt er vissen. Ik denk niet dat je er kunt zwemmen. Ik twijfel wel want het is stromend water. Wat kan er nu gebeuren? Zodra ik me iets minder kwetsbaar voel, is het eerste dat ik doe, hier het water in!

Anway, ik deed wat QiGong, ging op een kleedje liggen en keek naar de snel voorbijdrijvende wolken. Maar het was 31 graden dus ik hield het al snel niet meer vol. Ik moest echt water in. En dan naar binnen, want ik voelde mijn slecht voorbereide huid al verbranden. Snel maakte ik nog een paar foto’s van deze idyllische plek en daarna fietste ik rustig, heeel rustig, terug naar huis. Via de Westpolderplas. Daar schopte ik mijn sneakers uit (waarom had ik geen slippers aan? Had ik echt nog het idee dat ik een stuk zou wandelen met dit weer?), stripte mijn short en shirt in recordtempo van me af en ik dook het heerlijk koele water in. Ik maakte wat dolfijnen-jumps en zwom rustig naar het midden van de plas. Het was nog maar 15.00 uur dus de hordes kinderen waren er nog niet en het was nog rustig. Er waren alleen moeders met kleine kindjes en wat jongeren die meer zin hadden in zon en water dan school. Ik draaide me op mijn rug, dreef verder en genoot van dit enorme voordeel van freelancer zijn en bedacht me of het opwoog tegen de enorme spanning die ik voel qua onzekerheid en mijn totaal instabiele toekomst die ik nog helemaal zelf moet bouwen. Ik draaide met mijn ogen omdat ik weer op dit onderwerp aan was gekomen, en dat nog wel op zo’n schitterende dag. Het was te warm om me daar nu druk om te maken, besloot ik. Bovendien doe ik dat toch wel, elke minuut van de dag.

Loom draaide ik weer terug en ik zag een felgele zwemband het midden van de plas op drijven, net daarheen waar het wat dieper is. Een donker meisje met coole gitzwarte rasta-krullen staat ernaar te kijken en weet dat ze niet kan zwemmen. En dat ze er dus niet achteraan moet gaan. Vertwijfeld kijkt ze naar de groep jongeren op de verhoging. Ze besluit kennelijk tegen haar eerste instinct in en rent terug naar de kant, naar haar moeder. Ondertussen zwem ik naar de band maar de wind is sterk en hij gaat sneller dan ik. Ik doe mijn best maar hard zwemmen is niet mijn kracht dus ik kijk om. Het meisje praat met haar moeder en rent vastbesloten het water weer in.

Ze passeert de eerste groep en komt aan bij de tweede; een jongen in een rode zwembroek praat met een meisje dat hij duidelijk leuk vindt, over een filmpje dat hij op mijn telefoon heeft staan en later wel zal laten zien. Het meisje van nog geen acht (denk ik) stapt op hem af en vraagt met duidelijke stem “Meneer, kunt u mij even helpen? Mijn zwemband is zo ver het water in, kunt u die even pakken voor mij?”. De jongen is een goede en hij zwemt meteen op de band af (een stuk sneller dan ik) en geeft hem aan het meisje. “Dankuwel!” zegt ze, helemaal blij. En dan vangt ze mijn blik. “Goed gedaan!” roep ik naar haar toe. Maar ik weet niet of ze mij hoorde. Ze was vol in glunder-modus. Ze had het gedaan!

Ik lach en zwem verder. Dan besef ik dat, als ik het was geweest op die leeftijd, ik echt graag had geweten dat dit knap van mij was, zo maar een onbekende om hulp vragen. Ik draai me om. Ze ligt volledig ontspannen te loungen in de haar band met een enorme lach op haar gezicht, haar donkere krullen omringt door een knalroze duikbril. Ik steek mijn duim op naar haar en lach. Haar lach verbreedt en ze steekt ook haar duim op. Ik smelt vanbinnen. Wat een kick-ass chick, die komt er wel!

Dit soort seconden; een blik, een lach, even een stukje echte verbinding. Totaal onbekenden die even een momentje delen. Dit maakt mijn dag.

### – 23 juni 2022 – ###