Spreekster
Neem contact met mij op!Beginnend spreekster
Als spreekster sta ik voor openhartigheid. Vol kwetsbaarheid (en gek genoeg een stukje enthousiasme en passie) spreek ik over mijn burn-out, angst en paniekaanvallen, omdat ik het belangrijk vind dat het echte verhaal gedeeld wordt. Het verhaal vol hele nare, zware momenten; het verhaal over wat een burn-out nou echt is. Met als doel steun door herkenning te bieden voor diegenen die dat nodig hebben. En wie weet, als dat überhaupt mogelijk is, het helpen voorkomen van zo’n hele zware periode.
Spreken over wat een burn-out nu eigenlijk écht is, is een groot onderdeel van mijn missie. Want als ik geweten had wat een burn-out écht was (in plaats van het oordeel wat ik erover had), dan had ik wellicht iets beter op mezelf gepast. Als ik bijvoorbeeld had geweten dat ik tot ruim een jaar later niet meer in een restaurant of café zou kunnen zijn omdat de prikkels te veel zouden zijn, dan had ik vast beter nagedacht. Om maar een voorbeeld te noemen. Dit is slechts één van de vele dingen waarop een burn-out langdurige impact maakt. Impact die bij iedereen anders is.
Meer aandacht en awareness voor wat er gebeurt in lichaam en geest, voor het échte verhaal, compleet met de mentale problemen, angst, paniek, wanhoop, boosheid, pijn en zoveel schaamte, gecombineerd met het verminderen van het oordeel, is waar ik voor sta.
Momenteel heb ik twee spreek-momentjes gehad en ik ga enthousiast verder om de juiste mensen te bereiken. Mensen zoals ik. Hieronder vind je meer informatie over die twee fantastische dagen.
Wil je mij inhuren als spreekster? Neem dan contact met mij op voor de mogelijkheden. Het is ook prima te combineren met een sessie als ervaringsdeskundige, waarin ik praat met mensen die een burn-out (gehad) hebben of er nog tegen vechten (zoals ik zo lang heb gedaan).
Klein podium. Grote stap.
Het klinkt alweer zo ver weg maar vorig jaar heb ik voor het eerst op een podium gestaan. En niet om marketing slides te presenteren. Nee. Als mezelf. Om te spreken over mijn verhaal. Over mijn boek #HOEDAN?! En ondanks het feit dat het podium klein was, was het een grote stap en erg spannend. Want je staat daar als jezelf. Niet als “die dame van marketing” maar als JIJ. En dat maakt het doodeng en tegelijkertijd zoveel meer waard.
Ook had ik moeite met het loslaten van mijn verleden en te durven springen naar iets wat zo duidelijk nog een brug te ver was. Het was altijd zo heerlijk duidelijk geweest; ik “was” een “head of marketing”. Mijn verleden was een line-up van goede, aansluitende banen, mijn ervaring was allround en een concrete, strakke sales pitch op zichzelf. Waarom zou ik zo’n mooi plaatje willen veranderen als het nog zo’n fijn vangnet kan bieden voor mijn onzekere zelf?
Maar “een head of marketing” is niet meer alles wat ik ben. En het is vooral ook niet meer alles wat ik wil doen. Het is tijd voor een nieuwe fase. Ik wil mijn kennis graag delen en ik wil anderen helpen en inspireren met mijn verhalen. Echter, in de afgelopen twee jaar heb ik zoveel nieuwe dingen geprobeerd dat de duidelijkheid, dat perfecte plaatje van wie ik op papier ben en wat ik te bieden heb, totaal verdwenen is. En daarmee de zekerheid en veiligheid die ik zo nodig had.
Op dat podium nam ik de sprong. Ik praatte over wie ik was tot vijf jaar geleden, Tot voor De Crash. Dat is wat ik mijn burn-out noemde in de eerste maanden. Want “ik had godverdomme geen burn-out!”. Ik had wat issues met acceptatie. En met het woord “acceptatie”. Ik heb gesproken over waarom ik crashte. Over wat er dan gebeurde tijdens die Crash. De angst, de mentale problemen, de woede, de frustratie. De pijn en de schaamte. Het vechten en het zoeken naar “wat ik moest doen om me beter te voelen”. Een illusie natuurlijk. Ik zocht naar iets wat niet bestond, naar een handleiding of een quick fix. Ik stelde duizenden vragen, las honderden boek of artikelen, praatte met coaches en probeerde letterlijk alles. En ik kon helemaal niks met de adviezen. Ik begreep ze niet.
Ik vertelde over hoe ik huilend en wanhopig tierend op de koude vloer van mijn badkamer lag, Google nog open op de zoekresultaten voor “Hoe ontstaat een paniekaanval?”, terwijl het snot en de tranen zich gemengd hadden tot een ranzige, lichtgele substantie die de helft van mijn hoodie bedekte en mijn leven perfect reflecteerde. Ik vertelde over paniekaanvallen in de Appie en op de snelweg. Over hoe beklemmend angst kan zijn en hoe het je leven kan beperken.
En natuurlijk praatte ik over mijn boek, #HOEDAN?! Het boek dat ik schreef in mijn burn-out omdat ik alle adviezen van mensen niet kon begrijpen. “Je moet nu gewoon goed naar je lichaam gaan luisteren.”. “Je zorgen maken lost niks op, probeer je dus gewoon niet zo druk te maken.” Dat weet ik godverdomme ook allemaal wel maar #HOEDAN?! Hoe luister je naar je lichaam? Hoe maak je je niet zo druk? #HOEDAN?!
Het was een klein podium maar een grote stap richting mijn toekomst. Overigens eentje waarvan ik me vaak afvraag of het niet ontzettend arrogant is om te denken dat er toekomst in zit. Want wie zit er nou op mijn verhalen te wachten? Aan die onzekerheid moet ik nog werken maar met dank aan Wilfred van der Meer en zijn training Spreken met Impact heb ik in elk geval mijn eerste verhaal helder. En ik heb het vertrouwen gevonden om voor mezelf te durven staan. De verhalen, daar mag nog aan gewerkt worden. Om over mijn techniek nog maar niet te “spreken” (pun intended). Maar ik sta er in elk geval helemaal als mezelf.
Ik was oorspronkelijk niet van plan om dit filmpje te delen. Want het verhaal is niet gemaakt voor anderen dan de mensen die aanwezig waren. Daarnaast is het ver van perfect en absoluut niet het eerste wat ik online wilde hebben over mijn verhaal op een podium. Waardeloos als je er als marketeer naar kijkt. Positionering van niks en totaal fout want “you had to be there”. Maar het is mijn eerste keer. En fuck de perfectie.
Dit is waar ik nu sta; aan het begin. Met een verhaal dat nog veel werk nodig heeft. Met nog veel te leren over spreken voor grote groepen. Met keuzes die nog gemaakt moeten worden. En een filmpje dat absoluut niet geschikt is om te delen. Maar daarom doe ik het. Niet omdat je het gaat kijken maar omdat ik het durf te delen.
Klik hier voor dat ene filmpje tot er meer volgt! Want er gaat meer volgen. Veel meer.
Mijn eerste opnamedag!
April was een maand van uitersten. In de eerste week van deze intense maand moest ik in het ziekenhuis cellen laten wegbranden. Cellen in mijn baarmoederhals. Dus ladies, doe dat uitstrijkje! Laat het niet liggen en ga lekker ongemakkelijk met je benen wijd op die tafel liggen want ik kan je vertellen dat het het waard is. Als dit niet vroeg ontdekt was, dan was het allemaal veel slechter afgelopen.
In die eerste week maakte ik dus een persoonlijke nachtmerrie mee. Want kennelijk groeide er dus iets in mij dat kanker als het volgende stadium zou kunnen hebben. Ondanks dat ik er dus op tijd bij was (en alle andere positieve gedachten die helpend zijn in zo’n situatie), zat er dus iets helemaal verkeerd in mijn lijf. Op de plek van mijn vrouwelijke essentie, mijn baarmoeder. Dat deed me veel. Het kwam harder binnen dan ik zag aankomen en daar heb ik toch even flink van moeten bijkomen.
Maar later die maand mocht ik een droom leven. Ik mocht meewerken aan een content campagne met als doel de preventie van ons grote maatschappelijke probleem; de burn-out. En wat was dat gaaf!
Hier ligt mijn hart. Bijdragen aan dit probleem dat een symptoom is van een veel dieper, groter probleem in de Westerse wereld. Want de wereld draait om kunnen functioneren in de maatschappij. Emoties, uitputting en oude onverwerkte pijn die wel eens veel aandacht zou kunnen vragen en ons even lam kunnen leggen, daar is geen tijd voor want we moeten morgen gewoon op ons werk verschijnen. We moeten in meetings zitten en deadlines halen. Want we moeten nu eenmaal geld verdienen. Dus wordt de doos van Pandora wanhopig potdicht gehouden met soms zelfs allerlei medicijnen om maar te kunnen blijven staan. En gaat er ook zoveel moois verloren.
Dit is niet door een persoon op te lossen. Dit probleem is de echte pandemie. De wereld is fucked. Je kunt het ook niemand kwalijk nemen dat je alles aangrijpt om maar te kunnen blijven staan. De druk is te groot en je moet wel mee. Maar ik merk dat ik daarvan weg wil. Dus ik wil in elk geval mijn steentje bijdragen aan een nieuwe wereld. Ik wil inspireren door middel van het delen van mijn verhaal.
Dus sprak ik eind april, toen ik gelukkig al een beetje bijgekomen was van eerder die maand, tijdens de opnamedag in Epe. In een schitterend, industrieel ingericht pand, met hoge plafonds en veel planten mocht ik plaatsnemen in een zachte witte fauteuil. Uiteraard compleet met microfoontje in mijn jurk, want het werd professioneel aangepakt. En daar, met drie enorme camera’s en een hoop mannen om me heen, mocht ik inzicht geven in wat een burn-out nu eigenlijk is. Ik moet het hier even bij laten want het mag simpelweg nog niet maar wat ben ik enthousiast over de aanpak en het resultaat! Geloof me, die filmpjes ga ik delen zodra ik kan!