“Volg je hart en spring…vol in het niets!” 

De kogel is door de kerk. Of om in mijn taal te spreken; het mutual termination agreement is door de legal afdeling. Ik kan je verzekeren dat kogels sneller door kerken gaan, dan contracten door een overwerkte legal afdeling binnen een multinational.

Ik ga weg bij Royole! Dit is een enorme sprong op weg naar een andere toekomst; het is niet alleen een stap naar een eigen bedrijfje, maar naar een totaal andere manier van leven. Want alhoewel ik begin met werken voor Royole en het paramedisch centrum in Breda, is de uiteindelijke doelstelling natuurlijk om een heel ander soort klant te hebben. Om te werken met mensen die vol passie voor hun droom willen gaan. Mensen die een drive hebben, een missie. Mensen die de wereld een betere plek willen maken en anderen willen helpen; ieder op hun eigen manier. En mijn manier is om die mensen te helpen om daarin te slagen. Ik ben te laat om een hele carriere om te gooien maar het is niet te laat om mijn focus te veranderen en mijn kracht in te zetten om goed te doen in de wereld.

Uiteindelijk wil ik mensen kunnen inspireren om zichzelf beter te leren kennen. Om bewuster te gaan leven en niet meer alles op de automatische piloot te doen. Om ze te behoeden voor een burn-out of erger. Ik heb nog geen idee hoe ik daar ga komen; ik zie het einde van de weg nog niet, maar mijn eerste stap is gezet. En “a journey of a thousand miles starts with one single step”. Ik heb een grote beslissing genomen en ben daar erg blij mee. Maar Jezus, het is ook zo godsallemachtig eng! Ik raak al mijn zekerheid kwijt en dat is altijd zo belangrijk voor mij geweest. Niet vanwege geld, dat interesseert me weinig. Maar vanwege wat geld vertegenwoordigt; geld is een stukje veiligheid voor mij. Het is onafhankelijkheid, stabiliteit. Geborgenheid en zekerheid. En om dat ik (totaal irreëel) altijd het idee heb gehad dat ik alles alleen moet doen, is die zekerheid essentieel. Anders kun je niet voor jezelf zorgen, wat om één of andere reden zo belangrijk voor mij is. Terwijl ik rationeel echt wel weet dat het onzin is dat ik alles zelf moet doen. Er zijn zoveel mensen die er zijn voor mij, die er zouden staan als ik het moeilijk heb. Daarin ben ik absoluut één van de gelukkigste personen ter wereld. Ik heb de beste familie, de beste vriendinnen en vrienden en ik voel me daar elke minuut van de dag dankbaar voor. Maar toch moet ik het zelf doen. Het gaat niet om dat zij er niet zijn, het gaat erom dat ik niet kan accepteren dat ik soms ook hulp nodig heb. Dat ik mag ontvangen, zoals dat zo mooi gezegd wordt.

Dus die zekerheid van elke maand een vast en bijzonder hoog salaris op mijn rekening is mijn vangnet. Het is mijn anker, mijn houvast. Die zekerheid opgeven gaat erg moeilijk voor mij zijn. Ik weet eigenlijk ook wel zeker dat ik niet gemaakt ben om ondernemer te zijn. Denk ik. Ik maak graag deel uit van een geheel, met samen één doel, één focus en daar met z’n allen keihard voor gaan. Ik bouw altijd een erg sterke band op met mensen met wie ik hard werk en het moeilijk heb; dat ga ik missen. Ook denk ik dat die onzekerheid aan me gaat knagen zodra mijn spaargeld een hit krijgt en ik me zorgen ga maken over de volgende klant. Of misschien schat ik het verkeerd in en wen je daar wel aan. Voor nu is het geen probleem; ik heb met Royole en Dolf twee klanten dus ik kan goed van start. Maar terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat dit het wellicht ook niet is. Ik merk aan mezelf dat mijn motivatie ook ergens anders ligt. Ik wil schrijven. Inspireren. Dat is alles wat ik wil doen. Ik weet nog niet hoe maar door deze stap te maken kan ik dat gaan doen.

Ik voel me daar wel schuldig over want dat is natuurlijk niet wat ik de corporate wereld verteld heb. Dankzij mijn fantastische baas Michael denken de CEO en VP dat het alleen maar om mijn gezondheid gaat. Dat is deels absoluut waar, maar uit voorzorg. Ik wil afstand. Afstand van dit klote bedrijf voordat ik mezelf een hartaanval of nog serieuzere mentale issues geef uit pure frustratie en onmacht. Elke dag, al voor ik een kop koffie op heb, doen er zich minimaal vijf situaties voor die weer direct bevestigen dat ik de juiste keuze maak. Dat is niet zo moeilijk met de timezone natuurlijk; ik hoef mijn mail maar te openen en China heeft die al gevuld met uitstel & afstelgedrag en mails voor bewijs dat er niet geluisterd wordt naar het Europese of Amerikaanse team. Waarom hebben ze ons aangenomen om onze regio’s op te bouwen als ze niet willen luisteren naar onze kennis en expertise? Willen ze alleen kunnen claimen dat ze wereldwijde “presence” hebben zodra ze hun bedrijf naar de beurs brengen? Ik weet het niet maar ik weet wel dat ik hier niet meer mee door kan gaan. Dit is niet meer waar mijn hart ligt. En ik heb al te lang getrokken aan een dood paard.

Mijn vader vroeg me ooit eens of ik niet trots was dat ze mij gevraagd hadden om de hele Europese branche op te richten. Dat mijn ex-collega Michael mij vertrouwde om het team hier te kiezen en om het merk te bouwen met z’n viertjes. Ik haalde mijn schouders op en zei nee. Dat was de waarheid. Dat zijn niet de dingen de ik doe waar ik trots op ben. Dat gesprek deed me toen realiseren dat ik te weinig heb gedaan waar ik trots op kan zijn. Ik leefde op die automatische piloot; toevallig was dat op hoog niveau waardoor ik dingen deed waar ik theoretisch gezien trots op had kunnen zijn, maar omdat het zo onbewust was en niet waar ik voor wilde staan, was ik dat niet. Lekkere zin dit. Maar het is wel de essentie van waarom dit voorbij is voor mij.

Want daar ben ik klaar mee. Ik wil dingen doen die me trots maken op wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik doe. Dit is stap één; voor mezelf kiezen en hier weggaan. Weggaan uit een branche die me zoveel plezier en kansen heeft geboden. Waar ik de tijd van mijn leven heb gehad voor ruim 15 jaar. Afscheid nemen van mensen waar ik zo ontzettend graag mee werkte, al die jaren. Eindelijk kan ik nu een beetje trots zijn. Ik ga weg! De oude Tam zou dat zeker niet doen. Die zou niet alleen blijven, maar ze zou weer haar hele ziel en zaligheid geven om dit bedrijf te bouwen en om onze fantastische, inspirerende CEO tot de nieuwe Mark Zuckerberg te maken. Want als er maar een kleine “spark” van geloof was, dan hield ze daaraan vast en vocht ze tot het bittere einde. Voor een bedrijf. Niet voor zichzelf. Voor een bedrijf.

Maar deze Tam wil dat niet meer. Heel soms voelt ze zich zelfs Tamara. Ze lacht zelfs anders; ik zie weer de relaxte, pure lach ontstaan die ze had op foto’s van toen ze jong, sportief, slank en trots op zichzelf was. Vol energie, eigenwaarde en met de wereld aan haar voeten. Het lijkt erop dat deze 14-jaige Tamara haar weg weer gevonden heeft mijn mijn hart, mind en ziel. Ze probeert me wat trots en eigenwaarde terug te geven. Misschien durf ik dit dankzij haar. Ik laat alles achter. Mijn hele netwerk, mijn kennis, ervaring en multi-national toegevoegde waarde laat ik gaan voor een onzekere toekomst op onbekend terrein. Ja, ik heb vertouwen in mijn kunnen. Ik weet wat ik waard ben, maar dat geldt voor “markering, communicatie en buiten de kaders denken & bouwen in de CE-wereld”. Ik ben veel waard voor corporate, global sales & marketing organisaties die Europa willen veroveren met hun innovatieve producten. Maar dat is niet meer wat ik wil doen met mijn leven. Ik gooi het roer om en spring in een nieuwe wereld waar ik niets van weet. Ik weet niet eens welke wereld het gaat zijn. Want wat ik ga doen met al die “schrijfsels”? Waar spring ik eigenlijk naartoe? In welke wereld beland ik strakjes? Heb ik daar ook vertrouwen in mezelf en mijn kunnen?

Nog even wat nostalgie, hoor. Fucking Head of Marketing Europe. Al 15 jaar actief voor verschillende fenomenale bedrijven, in de meest dynamische branche ter wereld. Veruit de leukste branche ook, als je jong en ongedwongen bent. Het is niet zo dat mijn baan mijn identiteit is geweest maar het heeft me wel zelfvertrouwen gegeven. Waar ik te weinig eigenwaarde heb, had ik wel altijd het vertrouwen in mezelf als het om mijn werk ging. En dat zag je. Dat straalde ik uit. Ik was (ben) goed in wat ik doe en dat is belangrijk voor me geweest. Maar die voltooid verleden tijd zegt genoeg. Ik heb ervan genoten en mijn baan was mijn leven. Zoals Harold het altijd zei “Het is geen baan maar een lifestyle”. Maar dat is nu voorbij; het past niet meer bij mij. Ik ben veranderd. Dus is het tijd om te gaan. Ik hoop dat ik dezelfde passie terugvind in mijn nieuwe leven; wat mijn baan ook gaat worden.

Wat wil ik zelf? Dat is zo’n vraag die ik niet makkelijk kan beantwoorden omdat ik het altijd van zesendertig kanten moet bekijken. Ik zie graag wat ik “zou moeten doen”, “wat ik wil”, “waar ik geld mee kan verdienen” maar ook “waar mijn hart ligt” en “waar ik blij van word” en “waar ik energie van krijg”. En helaas ook “wat anderen van mij verwachten”, al gebeurt dat nog half onbewust. Als ik heel eerlijk ben wil ik niets liever dan schrijven en “communicatiestrategie en advies” ernaast om mijn oude leven niet helemaal weg te gooien. Want een beetje comfort zone bij me houden zou best fijn zijn. Ik ben doodsbang! Natuurlijk ook omdat ik het niet zou trekken om elke dag alleen maar te schrijven; ik hou van afwisseling. En met mensen samenwerken. Schrijven is eenzaam. En omdat het nog steeds erg bijzonder is als ik bedenk dat wij van niets meer dan een lijstje met specificaties in half Chinees en schandalig Engels een prachtige product lancering maakten. Compleet met de juiste messaging en positionering voor elk Europees land. En alle marketingmiddelen in al die verschillende talen. We begonnen met een sample en na een paar maanden stond er een nieuwe productcategorie, met alles erop en eraan. Wat was een kick-ass proces! Je creëert samen iets moois van minder dan nul en dat is echt heel gaaf om te doen. Creëren en bouwen. Gelukkig is schrijven net zoiets. Van een wit vel naar een verhaal vol gevoel en emotie.

Maar…Time to wrap it up. Ik ben nu 39 jaar oud. Alles moet anders. Ik weet niet waar ik heen ga maar ik weet dat ik hier niet wil blijven. Ik voel me alsof ik op een klif sta. De wind waait, mijn haren wapperen en avontuur lonkt. Nieuwsgierig en vol enthousiasme springt één been er al half vanaf. Het hangt in de lucht en voelt die wind; vol blijdschap en trots! Maar vanbinnen is alles trillerig en vol angst voor het onbekende. Krampachtig houden mijn armen en handen de stevige boom achter mij nog vast te want het is zo fucking diep en ik zie de grond niet! Het kind wil springen. De volwassene ziet de risico’s en houdt vast. Ik weet wie er gaat winnen, maar ik ben wel benieuwd ten koste van wat.

### – 11 april 2019 – ###