Hoe default settings je leven leiden…tot je keihard wordt wakker geschud.
43 jaar ben ik nu. Oud wijf, hè? En inmiddels ben ik ongeveer 14 jaar single. “Jezus, wat is er mis met jou?” hoor ik je denken…en #HOEDAN?!
Zo klinkt het erger dan het is natuurlijk. De eerste 10 jaar na de break-up van mijn relatie van 10 jaar leefde ik zo hard en met zoveel enthousiasme dat ik niks of niemand nodig had. Ik genoot enorm van het leven, vloog voor mijn werk de hele wereld rond en was vol passie ruim 12 uur per dag aan het werk. Wanneer ik daar even pauze van nam, dan stond ik in de kroeg met mijn fantastische vriendinnen en familie, of ging ik los in de sportschool en op de tennisbaan. Ik had een leven en ik genoot van elk moment.
Maar natuurlijk leefde ik op de automatische piloot. Ik was me nergens bewust van; alle keuzes die ik maakten waren op basis van “default settings”, of oude patronen, zoals psychologen of coaches het zo mooi verwoorden. Zelf kom ik uit de consumentenelektronica en ik hou meer van de omschrijving “default settings”. Je weet wel, zoals in telefoons en navigatiesystemen bepaalde instellingen voorgeprogrammeerd zijn. Snelwegen vermijden of je geluid anders instellen, dat moet je zelf doen. Default settings. En die hebben wij als mens ook. In mijn omschrijving klinkt het minder zwaar en met één druk op de knop kun je het veranderen….als je tenminste weet waar je de setting moet vinden.
Ik leefde dus totaal onbewust en mijn leven bestond uit een heleboel “activiteiten” die absoluut niet goed voor mij waren. Tot mijn burn-out me keihard wakker schudde. In de daaropvolgende jaren leerde ik (weer) voelen en kwam ik in contact met wie ik diep vanbinnen ben. Want die persoon, Tamara, was ik ergens onderweg verloren. Het leren voelen en het burn-out herstel ging met vallen en opstaan. Het kostte me alles wat ik had. Want de totale mentale chaos, de schaamte en vooral de angst en frustratie maakten me kapot. Dit klinkt makkelijk, zo in één alinea even jaren aan rock-bottom omschrijven, dus wil je meer weten over wat daar gebeurde, lees dan mijn boek #HOEDAN?!
Inmiddels zijn we weer een paar jaar verder en ik merk aan alles dat ik die burn-out eindelijk begin los te laten. Dat is deels ook best vervelend want ik had er mijn levensmissie van gemaakt om mensen hierin te steunen en hun pijn te delen, door middel van schrijven, spreken en als ervaringsdeskundige. Maar het is ook erg mooi. Want zonder loslaten kan ik niet door met mijn leven en blijf ik voor eeuwig hangen in een hele nare herbeleving.
Dus het is een goede ontwikkeling dat ik loslaat. Heel langzaam, zoals alles bij mij kennelijk werkt. Zo hooggevoelig, zo overgevoelig na die burn-out en de angstklachten de daarbij horen; alles moet langzaam in deze fase. Dankzij het loslaten zie ik mijn toekomst ook wat duidelijker voor me. De focus moet niet liggen op mensen helpen met hun burn-out. Die burn-out is maar een symptoom, een gevolg van een veel dieper probleem. Want we kunnen niet voelen. We hebben het nooit geleerd. We zijn niet verbonden met wie we zijn. We leven en maken keuzes uit “default settings” die voortkomen uit ervaringen uit het verleden. En met “we” bedoel ik “velen”. Niet iedereen. Nu mijn ogen open zijn, zie ik om me heen zoveel anderen die ook “wakker zijn” en die werken aan hetzelfde doel: een meer bewuste wereld met ruimte voor de mens.
Waar ik nu dus veel meer waarde in zie, is mensen helpen om weer leren voelen. Want uiteindelijk is dat de werkelijke oorzaak van een burn-out. We negeren onze menselijke kant voor zo lang, we pleasen, we pakken controle, we werken en leven zo ontzettend op de automatische piloot, dat onze lichaam en geest op een gegeven moment eensgezind schreeuwen “En NU is het klaar!”.
Het feit dat zoveel van ons compleet onbewust rondrennen in een maatschappij die gefixeerd is op het bestrijden van symptomen in plaats van te kijken naar diepere oorzaken van de gigantische hoeveelheid burn-outs en andere chronische ziekten, is het echte probleem. Dat is de echte pandemie. Er is geen tijd om te kijken naar alle (grote en kleine) trauma’s en onverwerkte emoties die we met ons meedragen en die ons gedrag bepalen, omdat we “morgen gewoon weer moeten werken”. Dus mensen helpen voelen heeft veel meerwaarde voor de toekomst. Een toekomst met meer bewustzijn. En dat is waar ik aan bij wil dragen.
Dus dat brengt me bij dat verlangen. Dat brandende verlangen om van toegevoegde waarde te zijn. Om mensen te helpen. En, zoals ik eigenlijk pas de laatste weken ervaar, om te trouwen en kinderen te krijgen. Maar zoals ik al aangaf, ben ik een oud wijf van 43. Dus het is te laat voor kinderen. En dat besef sloeg deze week even keihard toe. Ik ben te laat wakker geworden. Het is te laat om een kindje te krijgen. Het is te laat voor mij.
En net als in dit artikel, kwam dit besef later dan mijn verlangen om de wereld te helpen. En daarmee dus te laat. Het is te laat. Een heftig gevoel van intens verdriet en spijt spoelde keihard over me heen. Verdriet voor iets waarvan ik nooit wist dat ik het wilde, maar dat ik nu kwijt ben.
Spijt die totaal misplaatst is want ik heb niets verkeerd gedaan. Ik had mijn leven onmogelijk anders kunnen leven want ik wist het niet. Er is nergens een moment geweest waar ik bewust heb gekozen voor een andere weg. Nee. Ik was gewoon niet verbonden met mezelf in de tijd die daarvoor stond. Want kinderen horen voor mij bij een jongere leeftijd. Bij een situatie waarin het past; in een gelukkige relatie, zo eentje die ik had tot mijn 30e. Dat is niet voor iedereen zo maar zo voel ik het. En die tijd is voorbij. Dus ik heb geen behoefte om nu, op deze leeftijd, nog kinderen te krijgen. Om redenen die te veel zijn om hier te omschrijven, is een baby nu absoluut niet meer wat ik wil. Het is dus zowel in mijn hart als in mijn rationele hoofd, te laat voor mij.
Daarom wil ik mensen leren voelen. Bij voorkeur op een leeftijd waar het nog verschil kan maken. Op een leeftijd waarop het niet te laat is. Op een leeftijd waarbij ze hun hele leven nog profijt kunnen hebben van het feit dat ze zichzelf kunnen zijn. Zodat ze weten hoe gevoel werkt, dat ze snappen wat emoties met je doen en hoe je als persoon kunt leven met al die intense gevoelens. Hoe angst je kan verlammen, hoe boosheid en verdriet vaak voortkomen uit veel meer dat het huidige moment. En zoveel meer. Zodat ze verbonden zijn met zichzelf en ze het leven kunnen leven zoals zij voelen dat bij hen hoort.
Je kunt nu bediscussiëren dat verlangens en verwachtingen van hoe mijn leven hoorde te zijn, juist mijn probleem zijn. Hoe we lijden door onze visie op hoe ons leven zou moeten zijn, wat het onmogelijk maakt om te genieten van hoe het wél is en van wat ik wel om me heen heb verzameld. Dat besef ik. Het zicht daarop verlies ik niet; ik ben elke dag dankbaar voor de mensen om mij heen en voor wat ik heb meegemaakt. Ik weet dat verlangens en verwachtingen zijn wat onze pijn veroorzaakt.
Ook kun je aangeven dat het voor mij dus gewoon niet zo hoorde. Dat het niet “meant to be” was voor mij om een eigen kind te hebben. En dan zou je gelijk hebben. Dat besef ik. Het is niet “meant to be” voor mij. Mijn hoofd en een stukje van mijn ziel weten dat. Maar mijn hart is nu gewoon verdrietig. En dat mag er ook zijn.
Dus mijn motivatie om anderen eerder te leren voelen dan ik, zit erg diep bij mij. Dit is waar mijn toegevoegde waarde zal liggen. En grappig genoeg draagt dit bij aan het besef dat een kind gewoon echt niet de bedoeling was voor mij. Ik heb iets anders te doen. Het is mijn taak om mensen te helpen om weer te leren voelen, om verbonden te zijn met zichzelf. Want niets is belangrijker voor ons als mens.
###